όντος (ἕκητι

ἑκών, οῦσα, όν, gen. όντος (ἕκητι), freiwillig, aus eigenem Antriebe, gern; ἑκὼν μεϑιεῖς τε καὶ οὐκ ἐϑέλεις Il. 6, 523; ἑκὼν δ' ἡμάρτανε φωτός 10, 372; Aesch. Prom. 266 u. sonst; διδόναι Soph. Phil. 1325; βίᾳ τε κοὐχ ἑκών O. C. 939; von Sachen, O. R. 1230; οἳ ἑκόντες κακὰ ποιοῠσιν Plat. Prot. 345 d; oft im Ggstz von ἄκων; ἠνάγκασεν ἡμᾶς οὐχ ἑκόντας ὁμολογεῖν, wider unsern Willen, Soph. 240 c. Oft mit εἶναι, s. εἰμί, – Ἐμοῦ μὲν οὐχ ἑκόντος, wider meinen Willen, Soph. Ai. 450; οὐκ ἐμοῦ γ' ἑκόντος Eur. I. A. 1361; ἐξ ἑκόντων Pol. 5, 66, 6.